Het is zo’n heerlijk cliché om moe van te worden: Saint-Amour, dé wijn om samen met je geliefde op Valentijnsdag te drinken. Want ja, die naam is immers zó romantisch. Zelfs wijnboeken reppen over ‘de romantische cru’ als het over Saint-Amour gaat. Kortom: we komen er niet onderuit, op 14 februari moet er een fles Saint-Amour open. Maar wat schuilt er nou eigenlijk achter dat etiket?

Saint-Amour is één van de zogenaamde cru’s du Beaujolais: tien herkomstbenamingen (AOC’s) uit nét geen tien dorpjes in het noorden van de Beaujolais. Over het algemeen gezien kwalitatief de beste Beaujolais en onvergelijkbaar met Beaujolais Nouveau, de primeurwijn die ieder jaar vanaf de derde donderdag van november verkrijgbaar is. Ieder dorpje heeft zo z’n eigen karakter, en het karakter van Saint-Amour is immer romantisch. Right. 

Mâconnais meets Beaujolais

Saint-Amour-Bellevue, zoals het dorpje eigenlijk heet, grenst aan Saint-Véran, wat in het zuiden van de Mâconnais ligt. Saint-Amour kun je rustig een transitiedorpje noemen: het vormt de overgang naar het typische heuvellandschap van de Beaujolais en heeft een gemengde bodemsamenstelling: de klei- en kalkbodems van de Bourgogne en de granietbodems van de Beaujolais komen hier samen. Chardonnay, dé druif van de Mâconnais tref je hier slechts in zeer beperkte mate aan. De Beaujolais staat vooral bekend om één druivenras, namelijk: gamay noir a jus blanc. Dit blauwe druivenras is ooit verbannen uit de Bourgogne, maar staat helemaal op z’n plaats in de Beaujolais met z’n voeten in de granieten bodems.

Voor Saint-Amour geldt dat de mix van bodems plus de noordelijke ligging zorgen dat de wijnen over het algemeen tot de wat lichtere van de Beaujolais gerekend worden. Zeker als je ze vergelijkt met wijnen uit het zuidelijker gelegen Morgon of Moulin-á-Vent, waar de wijnen vaak wat krachtiger zijn. 

Producent is leidend

Maar staar je niet blind op de dorpsnamen: in de praktijk geldt voor alle Beaujolais, uit welk dorp dan ook, dat de producent en zijn manier van werken doorslaggevend is voor het karakter van de wijn. Niet iedere Beaujolais wordt volgens de maceration carbonique gemaakt, een techniek van wijnmaken waarbij hele trossen in een gesloten vat onder koolzuurdruk ‘vergisten’. Vergisten tussen aanhalingstekens, want eigenlijk hebben we het over een enzymatische omzetting. Dit resulteert vaak in wijnen met een uitgesproken fruitig, soms wat snoepjesachtig karakter. Veel wijnmakers in de cru’s van de Beaujolais vergisten hun wijnen slechts gedeeltelijk op deze manier, of kiezen voor een volledige klassieke vergisting, zoals in de Bourgogne. 

Leuk en aardig, al die theorie, maar the proof of the pudding is in the eating. 

Hoe smaakt nou zo’n Saint-Amour? 

Laten we met de Saint-Amour van Duboeuf’s Domaine du Paradis (2018) beginnen. Als hommage. Want George Duboeuf is onlangs overleden. Duboeuf, ook wel ‘Le Roi de Beaujolais’ heeft van de primeurwijnen een wereldwijd succes gemaakt en de Beaujolais definitief op de kaart gezet. Zijn Saint-Amour is er één voor in het tekstboek. Ontzettend fruitige, snoepjesachtige neus. Een ongecompliceerd glas Beaujolais met fijne zuren en nauwelijks tannine. 

Beaujolaisfanatici (count me in!) willen nog wel eens roepen dat de wijnen van Duboeuf wat commercieel zijn. Een beetje veilig, een beetje gemaakt. In tegenstelling tot de wijnen van Christophe Pacalet, het neefje van wijlen natuurwijnheld Marcel Lapierre. Pacalet is meer wijnmaker dan boer. Hij koopt namelijk vooral druiven bij bevriende, organisch werkende boeren en maakt daar zijn wijnen van. Zijn Saint-Amour (2017) staat met de laarzen in de modder, een tikje boers dus, maar heeft ook subtiel rood fruit zoals aardbeien en framboosjes. Ook hier hebben we weer te maken met een lichte stijl wijn, bordevol rood fruit en wat florale tonen. Een lichtvoetig glas met 13,5% alcohol. 

Een van de ontwikkelingen in de Beaujolais is dat er steeds meer single vineyard-wijn gemaakt wordt. Wijnen van een afgebakende wijngaard, waarbij je het microklimaat zou moeten kunnen terugproeven. Mooi voorbeeld: de Saint-Amour ‘Côte de Besset’ 2016 van Chateau des Rontets. Côte de Besset is een wijngaard in het noord-westen van Saint-Amour. Druiven staan hier op zuiderlijk georiënteerde hellingen aangeplant, zodat ze veel zonuren pakken en de druifjes optimaal rijpen. In dit geval is de wijn op oude houten fusten gerijpt. De wijn toont zich veel serieuzer en gestructureerder dan de voorgaande wijnen. Het is ook geen heel jonge wijn meer, wat aantoont dat lang niet alle Saint-Amour enkel geschikt is om jong te drinken.

Als laatste wil ik nog even valsspelen, want de ‘En Besset‘ van Domaine de Fa (2016) is geen Saint-Amour, maar slechts een ordinaire Beaujolais. ‘En Besset’ ligt nét buiten Saint-Amour en mag dus niet onder de dorpsnaam gebotteld worden. Domaine de Fa is een project van Alain Graillot, één van de beste wijnmakers uit Crozes-Hermitage in de Noord-Rhône. In het glas zit een natuurwijn zonder toegevoegd sulfiet. Een stijl die je veel tegenkomt in de Beaujolais. Boers, boordevol rood fruit en in dit geval haast wat cassisfruit. Een klein beetje tannine is merkbaar. Ook deze wijn is de jongste niet meer, maar dat misstaat ‘m zeker niet. 

Petit cru 

Al met al zijn er plusminus 115 verschillende producenten die jaarlijks zo’n 1,6 miljoen flessen Saint-Amour bottelen. De aanplant bedraagt 320 hectare en daarmee is het de één-na-kleinste cru van de Beaujolais (Brouilly, de grootste, telt plusminus 1.300 hectare aan wijngaarden). 

Volgens de statistieken wordt 20-25% van alle wijn op of nét voor 14 februari verkocht. Wat mij betreft hoeft het in ieder geval niet per se Valentijnsdag te zijn om een fles Saint-Amour te ontkurken!

Andere specials voor Valentijn? Check dit rijtje wijnen >

Beaujolais Frankrijk