Natuurwijn, het is een omstreden onderwerp. Eentje van uitersten, merk ik. De één vindt het ge-wel-dig, de ander moet er niets van hebben. Het feit dat er nog geen officiële definitie of keurmerk is van natuurwijn, helpt natuurlijk niet mee. Ik hou het op ‘vergist druivensap waaraan hoogstens een klein beetje sulfiet is toegevoegd’.

Zo’n definitie moet toch iedere wijnliefhebber aanspreken? Het is wijn in de puurste vorm. Het wordt pas vervelend als er schreeuwerig over gedaan wordt, bijvoorbeeld het hele sulfiet debacle. ‘Zonder toegevoegd sulfiet’ is voor mij niet automatisch een USP. Kijk maar naar de glutendiscussie. Natuurlijk, glutenvrij brood is een verademing als je intolerant bent en eindelijk eens ‘normaal’ kunt ontbijten, maar waarom zou je anders voor glutenvrij brood kiezen? Gluten maakt brood luchtig (en dus lekker), sulfiet maakt wijn houdbaar (en dus lekker). Is sulfiet slecht voor de gezondheid? Nee, net zo min als gluten.

Wat mij aanspreekt bij natuurwijnen, is de vernieuwende kijk op wijn. Als iemand zich los wurmt van de menigte, zelf aan de slag gaat met als uitgangspunt de wijn zo puur mogelijk te houden.

Neem bijvoorbeeld deze eigenaardige blend van chardonnay, gros manseng en een paar druppels chenin blanc en clairette – gemaakt door Thomas Pico, die al een mooi rijtje successen op zijn naam heeft staan. Zijn Chablis doen het goed (met druif eigen gisten, geen filtering en zo min mogelijk sulfiet), worden wereldwijd geprezen en niemand minder dan Robert Parker noemt hem een ‘superstar’.  Nou, dan ga je lekker.

Vive la France

Stel je voor, deze drie posters naast elkaar aan de muur. Bordeaux, Bourgogne en Champagne keurig netjes op een rijtje. Een blikvanger in de keuken of de studeerkamer. Welke regio is jouw favoriet?

Bekijk de poster >

Toch valt het niet mee om wijn te maken in Bourgogne, zeker de afgelopen jaren niet met al die hagel en vorst. “Ik moet toch wat” – moet hij hebben gedacht toen hij weer een lege kelder aan trof. Hij schakelde bevriende wijnboeren uit het zuiden des lands in en haalde daar een bak druiven vandaan, die hij vervolgens in zijn eigen kelder liet vergisten en rijpen tot een heuse Vin de France. Mooi, toch? Het resultaat mag er zijn: rokerig, toasty, abrikoos, licht appelcider, steenfruit, romig. Of het een natuurwijn is volgens de strenge definitie van hierboven is lastig; de wijn is licht gefilterd, sulfiet gebruik is laag, maar niet onder de 30-40 mg per liter. Who cares? Het is een wijnmaker die buiten de hokjes kleurt en veel minimalistischer werkt dan het gros van de wijnmakers.

Hoe leuk het ook is om nieuwe wijnen te ontdekken, voor WSET4 moet ik terug naar de basis. Daar zijn we voorlopig nog niet toe aan natuurwijn of kekke blends als deze – de vraag is of dat ooit in het lespakket komt. Er is namelijk geen touw aan vast te knopen. Laten we het daar maar houden op de keurige, in hokjes te plaatsen, wijnen. En dan drinken we zo’n wijn als deze wel in het weekend.

Thomas Pico, Vin de France, is te koop bij Smaragd Wijnen. 

winewednesday