Isole e Olena ligt in het gebied van de Chianti Classico, zo’n beetje als meest westelijke wijnhuis in die appellatie. Je kunt Isole e Olena zien als een boutique winery: waar in Chianti ook echt heel veel massa te vinden is van niet altijd even hoge kwaliteit, proberen ze er hier echt wat van te maken. En dat lukt! Zonder twijfel! 

Warm jaar

Ik was er eind september en toen was de oogst al in volle gang. 2022 was immers een warm jaar. Heel veel zon en heel weinig regen. Naar zeggen zijn de druiven heel mooi rijp en is het op zich een goed jaar, maar wel met een beperkte oogst. Tezamen met een grote schaarste aan werkelijk van alles (van fles tot capsule), zal dat vast leiden tot stijgende prijzen. Je bent alvast gewaarschuwd.

Alle oogst gebeurt met de hand. Hoewel ze bij Isole e Olena niet zo traditioneel in de wedstrijd staan dat ze beweren dat dit altijd beter is dan machinaal (de techniek kan een hoop), hechten ze wel aan de traditie. “Als ik ruzie heb met mijn vriendin, dan pluk ik misschien uit agressie iets meer onrijpe druiven, maar dat geeft niet. Dat geeft karakter aan de wijn. Wijn is ook een cultuurproduct.” Afijn, volgens mij had ‘ie in 2018 en 2019 waarvan ik wijnen proefde, weinig ruzie: perfect rijpe druiven!

Chianti Classico DOCG

Je herkent de Chianti Classico DOCG, de oudste wijnappellatie ter wereld, aan de zwarte haan (il gallo nero) op etiket. En achter die haan, schuilt een mooi verhaal. Voorheen was er veel strijd (zeg maar gerust oorlog) tussen de mensen uit Siena en uit Florence. Waar de dorpen tussen die twee steden nu precies bij hoorden, gaf altijd ruzie. Dat leidde natuurlijk tot een hoop doden. Te veel, vond Siena. De eeuwige strijd om de grens moest nu toch eens worden beslecht. Er werd besloten dat zodra de haan kraaide, uit elke stad een ruiter mocht vertrekken. Waar de twee ruiters elkaar zouden treffen, zou de grens komen. Leuk bedacht, maar de inwoners uit Florence waren er niet van overtuigd dat ze het met hun paarden zouden winnen. Zij waren immers gericht op handel en de paarden waren dan ook echte trekpaarden en niet zozeer renpaarden. Daarom bedachten ze een list. De haan die in Florence moest kraaien, werd opgesloten in een donkere kist, kreeg weinig te eten en werd een flinke tijd van de kippetjes afgehouden. In de heel vroege morgen van de beslissende dag, werd de kist al voor het opkomen van de zon geopend en werd de haan in de buurt gelaten van leuke kippen. De haan – hongerig en geil – kraaide het uit en de ruiter kon vertrekken. De ruiter in Siena zag tot zijn schrik al heel snel de ruiter uit Florence aankomen. Die uit Siena was nog maar amper vertrokken; zijn haan kraaide immers pas bij zonsopkomst. En zo geraakte Chianti in de regio van Florence. 

De wijnen van Isole e Olena

Pracht verhaal. Maar, how about the wines? Nou, die zijn echt top. Ik dronk eerst hun Chardonnay. Redelijk uniek in Chianti, maar absoluut erg lekker. Het feit dat Isole e Olena behoorlijk westelijk ligt in de Chianti, leidt ertoe dat er nog wat frisse wind vanaf de zee waait en die zorgt er dan weer voor dat de weinig niet overdreven houtig wordt, maar dat er goede zuren bewaard blijven. Het feit dat de malolactische vergisting halverwege wordt gestopt, helpt natuurlijk ook. Zo blijven er meer – scherpere – appelzuren in de wijn achter en dat misstaat niet.

De Chianti Classico bestaat uit 80% sangiovese, 15% canaiolo en nog een beetje syrah. Die canaiolo is interessant, want dat is genetisch één van de oudste druiven uit het gebied. Ook een druif die zich heel goed thuis voelt in de regio. Waar veel wijnmakers merlot mengen bij de sangiovese voor de ‘internationale smaak’, is dat ook een druif die bijvoorbeeld heel veel water vraagt en dat is er niet zoveel. Canaiolo kan de droogte veel beter aan. Als monocépage is canaiolo overigens niet interessant; daarvoor heeft ‘ie te weinig tannines en dat zou een wijn te weinig body geven. In deze blend, is ‘ie echter geweldig. Het maakt deze Chianti Classico enorm sappig en fruitig. Heel doordrinkbaar, maar niet zonder body. Aangenaam.

Die Chianti Classico is een wereld van verschil met de Cepparello uit 2019 die ik dronk. Die is gemaakt van 100% sangiovese, maar wel van 11 verschillende klonen, die alle 11 los worden gevinifieerd op ook nog eens allerlei verschillende vaten: van Slavonisch, Frans tot Amerikaans eiken en dan die op hun beurt met verschillende toastings van de vaten. Een monsterklus dus om daar wat van te blenden. Gaat ze goed af. Je drinkt een geweldige wijn die nog jaren kan rijpen, met prachtige tannines, diep donker fruit en een fijne kruidigheid. Echt een prachtige versie van sangiovese en nu te proeven bij Walsjérôt!

Dan de Gran Selezione. Volgens de regelgeving gebruik je voor zo’n wijn je allerbeste druiven. Maar wat als je die druiven al gebruikte voor je ‘gewone’ Chianti Classico? Tsja… met dat dilemma kampten ze bij Isole e Olena. Ze besloten er een iets andere blend van te maken met zo’n 80% sangiovese en verder petit verdot, syrah, cabernet franc en cabernet sauvignon. Dat maakt de wijn heel interessant en gelaagd. Er is veel in te ontdekken en ondanks dat ik 2015 proefde, is die wijn zonder meer nog jarenlang te bewaren. Ze maken deze wijn in kleine oplage: slechts 2.000 flessen en die verkopen ze niet zomaar. Dankzij het leuke gesprek dat we hadden (en natuurlijk ook dankzij het feit van ik van Walsjérôt ben), mocht ik intekenen op een lijst van zo’n honderd vrienden van de wijngaard, waaronder ze nog wel eens dit soort speciale releases verkopen. Wie weet… 

Wijnkaart Toscane

Team Chianti of Team Brunello? Tough choice, hoor. Team Sangiovese, dat sowieso. Een prachtige zwart witte wijnposter van Toscane, de mooiste wijnstreek van Italië.

Bekijk deze wijnkaart >

Eveneens in beperkte oplage verschijnen de syrah en de cabernet sauvignon. Die wijnen zijn moeilijk te verkrijgen, dus ik beperk me ertoe dat het absoluut topwijnen zijn. De syrah met een mooie peperigheid en geweldig rijpe tannines. De cabernet met een sublieme diepte maar ook doordrinkbaarheid. Veel zachter dan een doorsnee Bordeaux uit 2018.

Tot slot de vinsanto uit 2010. Druiven van malvasia en trebbiano (50/50) worden gedroogd totdat zo’n 70% van het vocht verloren gaat. Het vocht dat in de druiven overblijft heeft daardoor nog meer suikers en zo krijg je een zoete wijn. Zo’n 210 gram suiker per liter in dit geval. Die wijn wordt vervolgens 12 jaar op barriques gerijpt en dat leidt tot geuren van stroop, sinaasappelmarmelade, noten, tutti frutti. Een heerlijk wijn met maar 13,5% alchol en goede zuren. Dat maakt dat de wijn niet te stroperig wordt en ook nog heel goed gastronomisch inzetbaar is. 

Ik vond het ontzettend leuk (en interessant) om Isole e Olena te bezoeken. Ze houden zich redelijk exclusief, zonder website, zonder social media. Alle aandacht moet gaan naar het wijn maken. Dat neemt niet weg, dat je ongetwijfeld welkom bent als je ze even belt. En dat is een tip!

Meer over Toscane?

• SSP & Tignanello
• Een vijfdaagse roadtrip door Toscane
• Binnenkijken bij Orneillaia
• Het pareltje van Toscane: Podere Forte

Italië toscane