Als ik arriveer, zitten de andere gasten al aan tafel. Het ene moment fiets ik als een malle langs de Maas, het andere moment zit ik met de high society van de wijnwereld (o.a. Harold Hamersma, Karin Leeuwenhoek en Jan van Lissum) aan tafel. Gelukkig breekt Karin, die ik nog ken van het Union des Grand Crus de Bordeaux, het ijs: ‘hé, toch nog een Rotterdammer aan tafel’! 

Kennismaken met Podere Forte

We, de Amsterdammers en ik, zijn uitgenodigd bij Restaurant Parkheuvel door importeur Vinites en Podere Forte. Het wijnhuis is gevestigd in Castiglione d’Orcia, een dorpje gelegen tussen de twee grootmachten Montepulciano en Montalcino in de Toscane. Helaas ben ik hier dus keihard voorbij gekard tijdens mijn vijfdaagse roadtrip in Toscane afgelopen zomer. 

Jammer, hoor, want dat moet een plaatje zijn geweest. Het landgoed beslaat bijna 300 ha, waarvan 19 ha wijngaard (12 ha in productie), 23 ha olijfbomen, 70 ha bos en verder graanvelden, weilanden, meren en tuinen.

Podere Forte is een aantal jaren geleden opgericht door Pasquale Forte, die het zonder meer groots aanpakt. Zijn ambitie? De beste rode wijn ter wereld maken. Grazie mille dat ik die nu alvast mocht proeven. Dat gebeurt tijdens de zesgangen-lunch die niet alleen Erik van Loo, chef-kok van Parkheuvel voor zijn rekening neemt, ook Jarno Eggen van Restaurant De Groene Lantaarn (Zuidwolde) en Fred Mustert van Restaurant Fred (Rotterdam) staan achter de pannen. Om de beurt toveren ze pareltjes op tafel die subliem samengaan met de Toscaanse wijnen. Wat een geluk.

We krijgen tekst en uitleg over de wijnen van Giovanni Mazzoni, de marketing-man, die eerder werkzaam was bij Ornellaia. Ook niet de minste.

Niets is te gek

Voor Pasquale Forte is niets te gek. Kwaliteit staat voorop – koste wat het kost. Nu hoor ik dat wel vaker als er een wijnmaker praat over zijn kroost, maar dit keer is het menens. Mijn hoofd maakt overuren als ik hoor wat ze allemaal doen. Ze boeren volledig biodynamisch. Ook die stelling komt regelmatig voorbij, maar Pasquale voegt daad bij het woord. Sinds 2011 prijkt het Demeter-keurmerk op alle flessen.

Hoe laat je de natuur haar gang gaan, maar laat je tegelijkertijd niets aan het toeval over? Dat gaat zo:
Schapen eten de wijngaard schoon na de oogst. Er is een hoog hek aangelegd om snoepende herten buiten te houden en als het nodig is, dan wordt een teveel aan zonlicht bestreden door de complete wijngaarden van zonneschermen te voorzien. Om de bodem niet te belasten worden de biodynamische preparaten met drones over de wijngaard gesproeid.
Bron: Han Sjakes – Podere Forte laat niets aan het toeval over.

Als je de beste rode wijn van de wereld wilt maken, moet je alles onder controle hebben. Hiervoor heeft Pasquale de hulp van Lydia en Claude Bourguignon ingeschakeld, een beroemd duo in de biowereld. Het zijn zogenaamde  ‘earth scientists’ – ik noem ze liever: terroir-experts. Dit duo heeft de hectares van Podere Forte aan grondige inspectie onderworpen. Gebaseerd op ligging, hoogte, microklimaat en bodemtype hebben ze de beste percelen geselecteerd voor sangiovese, cabernet franc, merlot en petit verdot. De Bourguignons doen, kortom, hun naam eer aan.

De proef op de som

Misschien vraag je je af hoe de beste man dat allemaal doet. Pasquale heeft naast Podere Forte een succesvol bedrijf in de elektronica. Hierdoor kan hij nu zijn droom najagen; die beste rode wijn van de wereld maken. Niet alleen wordt het werk in wijngaard tot in de puntjes uitgevoerd, ook daarbuiten gaat het volgens diezelfde precisie. De keuze voor houtgebruik is kritisch, Taransaud en François Frères – top tonneliers. Dan wordt ‘s werelds beste eikenhout ook nog eens voorzien van een speciale, enigszins geheimzinnige, toasting voordat er vaten van worden gemaakt. Als ze opgebruikt zijn, na een paar jaar, worden ze doorverkocht aan Brunello wijnhuizen.

Dan hebben we het nog niet gehad over de fles, die absoluut iconisch te noemen is. Het lijkt op een hoge Bourgogne fles, of een Italiaanse, beetje laidback, versie van een Bordeaux. Niet voor één gat te vangen, net als de wijnen van Podere Forte. Het wordt tijd voor de proef op de som.

Petruccino 2015

Petruccino is de jongste van het stel, het jonge broertje van de grote Petrucci. Sangiovese met 15% merlot, de wijn ondergaat een houtrijping van 12 maanden in nieuw en gebruikt hout plus een flesrijping van 9 maanden voordat ‘ie op de markt komt.

Petrucci 2013

Wauw, deze wijn. Als ik aan mijn glas ruik, is het net alsof ik weer heel eventjes terug ben in Toscane. Wat wil je ook met 100% sangiovese? Met zijn dunne schil is het geen makkelijke druif. Gevoelig voor ziektes en kan, als ‘ie niet rijp genoeg is, een aroma van artisjok krijgen. Geduld is hier een schone zaak. ‘Great sangiovese takes a long time’ – concludeert Giovanni Mazzoni. Hier pakt het te gek uit, ook al is de wijn nog jong.

Dat mag ook wel, want Petrucci is het paradepaardje van Podere Forte. Alleen de beste druiven worden geselecteerd. De oogst vindt plaats in verschillende etappes om alleen de rijpste druiven mee te nemen. Om te voorkomen dat er geen beschadigde of zelfs maar gekneusde druif meegaat, wordt er drie keer (!) gesorteerd. De wijn ondergaat een rijping van 16 maanden op het beste eikenhout en verblijft daarna nog twee jaar op de fles voordat ‘ie op de markt wordt gebracht.

De combinatie was een regelrechte eye-opener. Dat je bij vis per se een witte wijn moet schenken, is natuurlijk een ouderwetse gedachte. Dat weten we allang. Maar dat je zo’n stevige rakker als Petrucci ook bij kabeljauw kan serveren? Didn’t see that coming. Het zolderspek zorgde voor een harmonieus geheel. Verbluffend goed.

Petrucci 2008

Dezelfde Petrucci, maar dan 5 jaar ouder. Heel anders. Aan tafel wordt verteld dat geen enkele jaargang hetzelfde is bij Podere Forte. In de kelder kan een wijnmaker veel doen om telkens weer eenzelfde soort stijl op de markt te brengen. Doen ze niet. Hier laten ze de vintage spreken. Bij 2013 had ik duidelijk ‘Toscane in mijn glas’, wat zoveel betekent als een mengelmoes van oregano, kersen, tabak, balsamico. Bij 2008 zijn de aroma’s allemaal intenser, aardser, meer hout-tonen en zure kersen. Mooi hoe twee jaargangen zo verschillend kunnen zijn.

Guardiavigna 2012, 2009 en 2007

De Guardiavigna is de Super Tuscan van Podere Forte. We proeven drie jaargangen. Het is een blend van cabernet franc, merlot en petit verdot, waarvan de samenstelling elk jaar (behoorlijk) verschilt. Guardiavigna 2009 was bijvoorbeeld een heel warm jaar, dus was er waarschijnlijk minder van de stevige petit verdot nodig. Je proeft de zon in je glas.

Wat een heerlijkheid was de 2012 met de wat ik dacht dat ravioli was, maar blijkt ‘plin’ te zijn. Wat is plin? Plin means “a pinch,” because one pinches with thumb and forefinger between each mound of filling to close and seal the little pasta packets. Nou ja, ik zat er niet ver naast. Cèpes is trouwens eekhoorntjesbrood. Gooi dat in een sausje met Parmezaan en je snapt wel hoe goed dat gaat bij deze Super Tuscan. Heart. Ogen dicht.

We sluiten het rijtje af met Guardiavigna 2007 en een stukje vacherin mont d’ore, sorbet van aardappel en sjalotcompote. Dat laatste haalt de fruitigheid van de wijn naar boven.

Dan rest mij nog één vraag, als voor de Petrucci en de Guardiavigna alleen de allerbeste druiven worden gebruikt, wat gebeurt er dan met de druiven die net niet goed genoeg zijn? Het antwoord is simpel, die worden eventueel gebruikt in de Petruccino, of er wordt huiswijn van gemaakt die ze schenken in hun eigen restaurant. Wauw.

Wat een wijnen, wat een passie, wat een ambitie. Het is me duidelijk. Dit jaar ga ik opnieuw naar Toscane 🙂

Italië rode wijn toscane