Say what? Lambrusco? Gooiden we dat vroeger niet met flessen tegelijk naar binnen? Klopt, maar ik gun ‘m vandaag opnieuw een momentje. Lambrusco is met een comeback bezig. Een comeback die van ver moet komen.

Wat is lambrusco?

Het is eigenlijk de familienaam van een groep hele oude Italiaanse druivenrassen. Winefolly noemt er vier die je moet onthouden (vind ik persoonlijk wat ver gaan, maar je kunt ze bij deze even scannen): Lambrusco di Sorbara, Lambrusco Maestri, Lambrusco Grasparossa en Lambrusco Salamino. Ieder geven ze hun eigen draai aan de wijn.

Naast verschillende druivensoorten zijn er ook verschillende stijlen lambrusco. Van droog tot zoet, of zoals ze op z’n Italiaans zeggen: secco, abboccato, amabile en dolce. Ze hebben in ieder geval één ding gemeen: lambrusco heeft altijd bubbels.

Wij proeven zes verschillende lambrusco met elk een eigen stijl en verhaal.

Corte Manzini Lambrusco Grasparossa Fior di Rose

Het doet me denken aan een Spaanse rosé. Zoet in geur, droog en vlak in de mond. Weinig diepgang, nee, Lambrusco heeft me met deze fles nog niet voor zich gewonnen.

Corte Manzini – Grasparossa l’Acino

Hier vinden we iets meer diepgang. De geur van yoghurt/bosvruchten-ijs steekt op. Ook heeft ‘ie wat weg van een kriekbier. Het smaakt verrassend goed bij de salami.

Cantina della Volta – Sorbara Rimosso 2015

Alsof we een koeienstal binnen lopen. Geur van stal, compost en dieren – zou het een natuurwijn zijn? Dat klinkt een beetje oneerbiedig tegenover de natuurwijn, maar meestal hebben deze wijnen ook zo’n stallige geur, die na een tijdje wegtrekt en plaatsmaakt voor sinaasappel- en grapefruitschil en witbier. Hier blijft het helaas onaangenaam.

Cantina della Volta – Sorbara Metodo Classico 2012

Een Lambrusco die ook gemaakt is volgens de methode traditionelle én vervolgens 36 gerijpt ‘sur lie’. Dat is net zolang als voorgeschreven staat voor vintage champagnes. De ‘gewone’ champagnes moeten minstens 15 maanden rijpen. Door deze ‘sur lie’ rijping, ofwel rijping op dode gistcellen, ontstaan er complexe aroma’s. Het begint met een overduidelijke geur van kersen. Na een tijdje in het glas verdwijnt ‘ie naar de achtergrond en komt de sinaasappelschil tevoorschijn. Ook een beetje toast met jam. De methode traditionelle zorgt er voor dat de mousse veel fijner is dan bij de vorige wijnen. Favoriet van de avond en bij de Parmezaanse kaas.

Cantina della Volta – Modena Trentasei 2012

Ook gemaakt volgens de champagnemethode. Het is een witte Lambrusco, dus een blanc de noirs, zoals de Fransen het in de Champagne zouden zeggen. Opnieuw heel anders dan de voorgangers, alleen het bittertje blijft overeind. Gele appel, citrus en grapefruit.

Corte Manzini – Grasparossa Amabile

Een zoete versie met opnieuw de yoghurt/bosvruchten-ijs in de geur. Als we de wijn combineren met stukjes perzik en kersen, wordt ‘ie wat minder zoet. Dit zou wel kunnen werken, maar dan in een nagerecht met bijvoorbeeld ijs of kaas. Met gorgonzola is het een feestje.

Koning van de wijnspijs

Lambrusco komt uit Emilia-Romagna, de regio die barst van de delicatessen. Balsamicoazijn uit Modena, prosciutto (ham) uit Parma en natuurlijk Parmezaanse kaas. Tot mijn verbazing moet ik concluderen dat deze treasures enorm goed combineren met een glas droge of abboccato Lambrusco. What grows together goes together. Dus ja, dat het een tweede kans verdiend, is zeker. En dan vooral aan tafel, want Lambrusco is een koning in de wereld van de wijnspijs.

Deze proeverij werd georganiseerd door The Hague Wine Tasting Group. Lijkt het je leuk om ook een keer mee te doen? Check deze website voor de volgende proeverijen. 

Bubbels