Eenvoud is zelden simpel, zeggen ze bij Restaurant Savage (spreek uit op z’n Engels: Sèvètsj). Hebben ze ook aan den lijve ondervonden, want het restaurant zoals dat nu bestaat, stopt er mee per 23 juli. Het restaurant is te groot voor het niveau van koken dat ze beogen.

Want de lat ligt hoog. Dat zeg niet alleen ik, maar ook de altijd kritische Mac van Dinther van de Volkskrant, die het restaurant onlangs een 9+ gaf.

Gelukkig voor jullie gaat Savage gewoon door, maar dan op een andere, kleinere locatie. De chefs zoeken nog een plek. Xander Rodrigues, de eigenaar, blijft in het pand en maakt er een visrestaurant van.

De leider van de groep

Als de gastvrouw vraagt wie de leider van de groep is, wijzen alle vingers naar mij. True, ik had het hele gebeuren immers verzonnen. Dan mag ik dus beslissen hoeveel gangen we doen: 5, 6 of 7. Ik probeer me in te houden en kies voor 6, de gulden middenweg, maar bedenk me tegelijkertijd dat de zevende wel eens een kaasplankje zou kunnen zijn. Na dat bevestigd te krijgen, besluit ik all-in te gaan. We hebben tenslotte wat te vieren: het ene stel gaat trouwen, het andere koopt een spetterend huis. Mag ik de wijnkaart ook even zien?

Let’s get wild

Als we het eerste hapje – de amuse – krijgen, snap ik waar de naam Savage (‘wildernis’) vandaan komt. Nou ja, eigenlijk heb je dat al in de gaten als je binnenkomt: midden in het pand staat namelijk een boom. Best wel wild. Net als het eerste hapje. Lichtjes gegrilde scheermes met citrus en kaneel geserveerd in een bek van een makreel. Het toefje kaneel is te gek bij de Zuid-Franse rosé.

De rosé blijft op tafel, terwijl we de volgende twee amuses opgediend krijgen: een Rotterdams uitje (net iets zuurder dan die uit Amsterdam) en ragout van de kop van de Noordzeekrab. Voor ons Zeeuwen een bijzonder tafereel, want de ‘schuute’ gooi je normaal gesproken weg. Savage blijkt zuuniger dan de gemiddelde Zeeuw – hier wordt alles gebruikt, of zoals Mac van de Volkskrant het noemt ‘culinair toegepaste no waste‘ (en dan zeuren over hipsters in hetzelfde artikel).

Het echte krabvlees proeven we in het voorgerecht, waar het verstopt zit onder plakjes witlof en appel en geserveerd wordt met een hangop van (volgens mij) geitenkaas. We zijn er allemaal een beetje stil van – knap, want we kakelen wat af deze avond.

In ons glas zit nog steeds de rosé uit de Languedoc, die er lekker bij gaat, maar I couldn’t help but wonder hoe de The Bowline Sauvignon Blanc uit Elim (Cederberg) er bij zou smaken.

De volgende gang is een salade van groene asperges, kruisdistelzwam en gepekelde eidooier voor onze neus. Een súúúper lekkere combinatie aan smaken.

Dan de meerval. De vis die doorgaans niet echt serieus genomen wordt, maar hartstikke lekker blijkt. De kool is gevuld met laurier mousseline, de laurier zelf komt uit de tuin van de gastvrouw. Mooi verhaal en past goed bij de spatburgunder van Hetzel uit de Nahe.

Het tussengerecht is een salade van escargots met tuinbonen, augurk en verschillende kruiden. Het precieze gerecht weet ik niet meer, want ik was gefascineerd door de wijn. Een witte wijn uit Pfalz gemaakt van Schreurebe, kort Scheu. Say what? Het is een kruising tussen riesling en een onbekende druif. In een lofzang over scheu lees ik dat het alles is wat riesling niet is. ‘Als riesling nobel en goed is, is scheu vies en leuk.‘ Het is mijn eerste keer Scheu. Niet gek, want het groeit het liefst op dezelfde grond als riesling en tja, als wijnboer kies je dan sneller voor good old riesling, want dat levert nu eenmaal meer op.

Wie heeft er wel eens duif gegeten? Ik niet en ik stelde me ook een soort fazant-achtig vlees voor. Waarschijnlijk omdat het ook een vogel is. Niets is minder waar. Het duivenborstje lijkt meer op tournedos dan op vlees van de fazant. Misschien denkt de chef nu dat ik gek geworden ben, maar je moet ergens vergelijkingsmateriaal vandaan halen, toch? Het was heerlijk. De duivenborst werd opgediend met een saus van de lever en het karkas, ook het pootje mogen we ‘afkluiven’. Opnieuw wordt dus het hele dier gebruikt. Mooi.

Daarna komt het langverwachte kaasplankje. Het zal een verrassing voor jullie blijven welke precieze kazen het zijn, want die heb ik niet onthouden. Wel de port die erbij werd geschonken: Tawny van Quinta do Noval. Als ik dat porthuis zie, voel ik weer een klein steekje in mijn hart. Ik opende ooit een vintage 2005, zomaar, yolo, voor de fun, na de maaltijd. We hadden al genoeg gedronken. Verkeerde keuze, want de beleving ging volledig aan ons neus voorbij en de port kon ik de volgende dag weggooien (vintage port kun je niet bewaren).

De oplettende kijker ziet dat niet iedereen port in het glas heeft. De eerste keuze van Savage was namelijk cider bij het kaasplankje, een zomers en lichter alternatief.

Als afsluiter krijgen we een bijzonder dessert met pompoensorbet, flensje, meringue en duindoorn. We drinken er een tokay-pinot gris uit de Elzas bij. Que? Die naam mag je toch niet meer gebruiken buiten Hongarije? Klopt, maar deze dessertwijn komt uit 1997 en toen mocht het nog wel. Sinds 2007 is de naam Tokay voorbestemd aan de gelijknamige regio in Hongarije. Epic moment.

Je was te gek

Enorm jammer dat Restaurant Savage stopt, want wat was het goed. Met een gelukzalig gevoel (en een tikkeltje tipsy) stappen we weer op onze fiets, het wilde Rotterdam in.

Eenvoud is zelden simpel.

Tot 23 juli kun je terecht bij Restaurant Savage aan de Schiedamse Vest 14. Kijk op de website voor meer informatie over de toekomstplannen.