“Afgestudeerd van de hotelschool, en wat doe je dan nu?” Ik doe de vinologenopleiding. “De wat?” Een wijnopleiding. “Da’s toevallig, die doe ik ook elk weekend in de kroeg!” Haha. Leuk.

Opgegroeid in een klein dorp tussen Groningen en Drenthe kan ik zeggen dat wijn me niet met de paplepel is ingegoten, en dat is maar goed ook, maar je begrijpt wat ik bedoel. Mijn vader vindt wijnen per definitie niet lekker, en mijn moeder drinkt altijd dezelfde huismerkwijn van de supermarkt want die is “gewoon goed”. Geeft niks mam.

Mijn liefde voor wijn heb ik ontdekt toen ik kwam te werken voor restaurants waar de wijnen net zo’n belangrijke rol spelen als de gerechten, waar de passie voor wijn en spijs vol enthousiasme werd overgebracht. Toen ik in een van die restaurants een Griotte Chambertin van Domaine Fourrier uit 1999 mocht proeven was ik met stomheid geslagen. Ik wist niet dat wijn ook zó kon zijn. Fantastisch! Deze fles staat nu nog steeds in mijn huis te pronken als kaarsenhouder. En ja! Daar achter staat een heuse avocadoplant.

Eenmaal begonnen aan de hogere hotelschool werd mijn interesse steeds bevestigd in de wijnlessen waarna ik dacht: hier wil ik mee verder. And so I did. Na mijn minor gastronomie ben ik afgestudeerd en begonnen aan de vinologenopleiding bij de Wijnacademie en ik vind het gewéldig.

Toch voelt het soms wel alsof ik een dubbelleven leid waarin ik het ene moment een leergierige jonge wijnfanaat ben die chique flessen opentrekt en het andere moment ben ik een net-niet-meer-student huiswijndrinker. Who am I? Ik vraag het me af, zoals velen van mijn leeftijd maar al helemaal wanneer ik thuis kom van een Bourgogne proeverij en ik in mijn koelkast een treurige Verdejo vind (niets tegen Verdejo hoor, maar die in mijn koelkast was niet te doen). Vergeef me trouwens voor mijn koelkast, want velen om mij heen hebben klimaatkasten.

Om even weer te wisselen van leven: binnen mijn vriendengroep word ik verheerlijkt als allesweter op het gebied van wijn. Wanneer we op een terras zitten en er gevraagd wordt welke wijn we willen drinken kijken alle ogen naar mij. Op de vraag “wie wil er even voorproeven?” is het antwoord alom bekend. Als vrienden op het punt staan een fles te kopen krijg ik foto’s toe-geappt: “Is dit een goede wijn?” Mensen nemen op verjaardagen ineens biertjes mee voor mij omdat ze bang zijn dat ze met een verkeerde fles aankomen. Als vrienden een glas wijn komen drinken bij mij en opmerken “lekker wijntje” excuseren ze zich meteen en beginnen random wijntermen op te noemen omdat ik schijnbaar een keer gezegd heb dat de woorden “lekker wijntje” verboden zijn als je smaak wilt omschrijven en iets van respect wilt uiten naar de producent. Wat een wijsneus ben ik ook.

En dan is het mijn beurt om wijn te kopen voor de proeverij van mijn proefgroep en ben ik mega zenuwachtig omdat ik me afvraag of ik iets interessants genoeg heb uitgezocht, of dat ik flessen van een producent heb gekocht waarvan iedereen weet dat er niks aan is. Hier voel ik me weer het broekie.

Waarom uit ik mijn liefde voor wijn toch zo verschillend, afhangend van de situatie? Bij mijn vrienden kan ik vol passie vertellen over mijn dromen en doelen, over wat ik op de Wijnacademie allemaal geleerd heb en hoeveel het me interesseert terwijl ik bij onbekenden altijd voorzichtiger ben. Ik heb bij onbekenden vaak de neiging om mijn enthousiasme in te perken en te doen alsof het een soort kleine hobby is. Misschien omdat het een beetje wordt gezien als elitair, decadent? Ik wil mensen ook niet beledigen. En dan mijn houding op de Wijnacademie of in mijn proefgroep, weer heel anders. Ik begeef me dan tussen mensen die inkoper zijn, sommelier, of al jaren in het vak zitten, al jaren proeven. Ik voel me dan ondergeschikt en weinig wetend.

En zo wissel ik een paar keer per week van leven.

Het klinkt nu dramatischer dan het is, want hé, ik vind het leuk en heeft niet iedereen die net aan iets begint zenuwen en onzekerheden? Volgens mij wel. Ik heb een passie en wil er over vertellen, schrijven, lezen en natuurlijk proeven. Ik ben er dankbaar voor dat mijn enthousiasme een kans krijgt bij Nadien die me gerust stelde met de woorden: “het is juist cool dat je er nu al mee begint, moet je eens denken waar je over acht jaar bent, dan weet je alles!”

Nou, daar proost ik op. Eens kijken of ik iets beters kan vinden dan die Verdejo. Santé!