Er wordt heus niet alleen pinot grigio gedronken in de Alto Adige. Tijdens mijn skitrip naar de Dolomieten heb ik het volgens mij niet één keer gedronken (of wel, maar ben ik het vergeten). De druiven die me wél zijn bijgebleven, zijn kerner, sylvaner, schiava en lagrein. Wat mij betreft de pareltjes onder de druivenrassen van de Alto Adige.

Kerner, de underdog

Kerner is een kruising tussen trollinger (blauw druivenras) en de welbekende riesling. De druif is bedacht door meneer August Herald in 1929. Veertig jaar later werd de druif erkend en vrijgegeven voor algemene teelt. Om eerlijk te zijn, had ik nog nooit van de druif gehoord. Ik leer dat het te boeken staat als ‘het kleine broertje van riesling’, wat een beetje vreemd is, gezien riesling feitelijk de moeder is, maar oké.

Qua stijl begrijp ik de vergelijking. Goede kerners kunnen zelfs een smeurtje gout de pétrole krijgen. Eenvoudige kerners, zoals dat gaat met eenvoudige wijn, kun je beter links laten liggen. Daar is geen lol aan te beleven. Maar daar in het noorden van Italië lijkt kerner zijn thuis te hebben gevonden.

Sylvaner, ook zo’n druif die je omver kan blazen

Kan niet anders zeggen dan dat sylvaner (ook silvaner gespeld) ook een beetje een nobody is. Een nobody tot ‘ie je omver blaast, want daar is deze druif zeker weten toe in staat. Maar dan moet hij genoeg tender love and care van de wijnmaker krijgen, anders wordt het niets. Dat de druif tot grootse dingen in staat is, zie je bijvoorbeeld in de Elzas. Sylvaner hoort daar niet in het rijtje thuis van de edele druivenrassen, maar er mag wél een Alsace Grand Cru van gemaakt worden. Een status is eigenlijk alleen bestemd voor de edele druivenrassen (muscat, pinot gris, riesling en gewurztraminer). Toch heeft sylvaner het voor mekaar om een uitzondering op de regel te zijn. Er is namelijk één uitzondering gemaakt voor sylvaner in de Grand Cru Zotzenberg. Mooi.

Maar goed, we zijn hier niet in de Elzas, maar in Alto Adige, waar silvaner zich ook als een vis in het water voelt. Tijdens de persreis naar de streek proefde ik de sylvaner van het wijnklooster Abbazia di Novacella. De vertegenwoordiger van Abbazia di Novacella legt uit dat ze net na phylloxera gestart zijn met deze druif. Het is hun enige witte wijn die deels in een vat vergist en gerijpt wordt. Ze gebruiken acaciahout uit Oostenrijk, dat is iets zachter van aard en zorgt ervoor dat die bitters in toom blijven. Zacht, romig, maar toch die strakke zuren. Dat zijn de mooiste. Ze doen me een beetje denken aan Chablis, al heb ik de twee nog nooit naast elkaar geproefd.

Het in toom houden van die bitters is moeilijk. Vorige maand was ik op Riesling & Co in de Amsterdam Arena – wat niet alleen in het teken stond van riesling, maar van alle Duitse wijnen – en proefde ik weer een aantal sylvaners. Het komt nogal eens voor dat de bitters de overhand nemen en overheersen in de afdronk. Weingut Thörle uit de Rheinhessen maakt een hele mooie en vergist ook (deels) op eikenhout. Misschien zit daar de truc.

Schia-wie? Schiava!

Net als kerner was ook de schiava nieuw voor me. De wijnwereld, ze blijft je verbazen. Dit blauwe druivenras is een kruising tussen trollinger en muscat d’alexandrie. Het is de meest aangeplante blauwe druivenras van Alto Adige, maar komt daar buiten nauwelijks meer voor. Winefolly heeft er zelfs een artikel overgeschreven en ik quote: “Schiava is kind of like breathing in a bouquet of roses while getting a massage from Strawberry Shortcake.” 

Dat kan ik beamen. Tijdens het wijnmakers diner komt de schiava van Kellerei Kaltern op tafel. Als ik deze wijn uit een zwart glas zou krijgen, weet ik zeker dat ik het in de richting van de witte wijnen zou zoeken. Qua smaak vind ik het een kruising tussen gamay en pinot noir, maar dan heel licht en fragiel. Drink lekker weg.

Lagrein, de held van de Alto Adige

Hoewel lagrein een stuk minder hectare telt, is het wel de held van de Alto Adige. Recent DNA onderzoek heeft uitgewezen dat het een kruising is tussen teroldego en schiava en dat het verwant is aan onder andere syrah en pinot noir. Dat snap ik wel. Lagrein heeft de zuren en de aroma’s van kersen van pinot noir, maar de zwarte peper en stevigheid van syrah. Deze combinatie zorgt ervoor dat je de wijnen best wel wat jaren kunt bewaren.

 

Alto Adige & Dolomieten