Druk als ze is, had Nadien geen tijd voor een lunch bij restaurant Sinck in Amsterdam waarbij vijf jaargangen Beychevelle zouden worden geschonken. Nou, dan kan ik wel even invallen hoor. Altijd tijd voor dit soort belangrijk werk!

Château Beychevelle ligt in de Bordeaux. Meer precies in Saint Julien. Dat is dus aan de linkeroever van de Gironde, bijna direct aan het water en omgeven door de Haut-Médoc. Meestal worden de wijnen van die linkeroever gedomineerd door cabernet sauvignon.

Château Beaumont

We begonnen ‘karig’ met een Château Beaumont uit 2016. De chateaus Beaumont en Beychevelle hebben dezelfde eigenaar, maar Beaumont zit in de Haut-Médoc en dat bood dus een goede gelegenheid om te beginnen met een wijn uit een wat minder specifieke appellatie dan Saint Julien. De wijn begon al wat te verkleuren, was ingetogen (een beetje gesloten misschien zelfs) met aroma’s van kers, braam, zwarte peper. De wijn had flinke tannines, maar je merkte dat die al wat zachter zijn geworden door de tijd.

Château Beychevelle

Vervolgens mochten we door naar de echte Château Beychevelle. We begonnen jong met 2021. Dat is geen populair jaar in de Bordeaux. Er was nog laat vorst en dat ruïneerde een aanzienlijk deel van de oogst. Beychevelle trof het echter met z’n ligging. Zo dicht aan de Gironde hebben ze daar een micro-klimaatje die het risico op vorst laat dalen. De wijn was nog jong, een beetje paars met veel primair fruit en behoorlijk stevige tannines. Toch was de wijn al verrassend goed drinkbaar. Hij kan nog jaren mee, maar houd je van dat echte fruitige, dan zit je al helemaal goed.

De 2014 was mijn favoriet van de middag. Duidelijk al wat meer gerijpt, maar nog altijd fruitig met braam en kers. Deze vintage bestond uit een blend die nu eens niet is gedomineerd door cabernet sauvignon. Dit was 51% merlot, 39% cabernet sauvignon en nog cabernet franc en petit verdot. Deze bordeaux hoeft echt niet bij een dik stuk vlees, maar is gewoon heerlijk bij knapperige lentegroenten.

We schoven weer tien jaar op naar de Beychevelle uit 2004. Toch alweer twintig jaar oud. De tannines werden zachter, maar waren zeker nog present. Je merkte aan alles dat deze wijn nog veel langer mee kan. Aroma’s van braam en zwarte peper deden me in de verte ook aan syrah denken.

Nog een beetje ouder: 1996. De kleur wordt minder intens en het fruit in de aroma’s is naar de achtergrond verdwenen. Ik vond ‘m iets vegetaals hebben en het mondgevoel werd wat dunner. Nam niet weg dat de wijn nog prima overeind stond. We dronken de 2004 en 1996 naast elkaar en we kregen daar een kaasplankje bij met brie de melun, boeren sleutelleidse, een tomme en oude Friese nagelkaas. De brie de melun en de tomme matchten naar mijn idee met geen van de wijnen, maar de 1996 met toch een behoorlijk pittige oude Friese nagelkaas vond ik geweldig. Dat duidt maar weer hoezeer die 1996 toch echt nog overeind stond.

Beychevelle 1966

Een klap op de vuurpijl: één van de gasten had nog een Beychevelle 1966 meegenomen waarvan ik een slokje mocht proeven. Wow! Deze proeverij was al niet mis, maar dit is wel echt een buitenkansje. Door het open raam kwam eerst een onvervalste Amsterdamse wietlucht naar binnen, maar toen die was opgetrokken rook de wijn prachtig aards naar paddenstoelen met nog een klein hintje kersen.

De tannines waren nagenoeg verdwenen en de 1996 leek naast z’n dertig jaar oudere broertje ineens piepjong. Grappig ook dat het alcoholpercentage op de fles gewoon werd vermeld als tussen de 11 en 13%. Kom daar met de huidige etiketteringsregels maar eens om.

Met dank aan Poot Agenturen, Restaurant Sinck en Château Beychevelle.

Bordeaux Frankrijk